Ήμουν πολύ μελαγχολικό παιδί. Αυτό μπορεί να είναι κάλλιστα προεόρτιο ποίησης. Ουδείς ευτυχής έχει διακόψει ευτυχία για να γράψει ποιήματα. Αν μου έδιναν να διαλέξω μεταξύ μιας ευτυχίας και του να γράψω ένα καλό ποίημα, μοιραία θα διάλεγα το δεύτερο μια και δε γνωρίζω τι σημαίνει ευτυχία και αν υπάρχει. Οι αναγνώστες, μου λένε πως το έργο μου είναι μια παρηγοριά γι’ αυτούς. Αναρωτιέμαι όμως. Πως μπορώ να τους παρηγορήσω, από τη στιγμή που η ίδια είμαι απαρηγόρητη; Η καθημερινότητα είναι καθημερινότητα. Τίποτα δεν την αλλάζει. Ούτε η ποίηση. Η ποίηση δεν είναι συνεχής, επομένως η καθημερινότητα είναι η νικήτρια…