Browsing CategoryΆρθρα

Σύμφωνα με το Βουδισμό η κύρια αιτία του ανθρώπινου πόνου, είναι οτι δενόμαστε συναισθηματικά με καταστάσεις. Δεν χρειάζεται να σκέφτεστε πολύ το μέλλον, καθώς τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Να ζείτε στο εδώ και τώρα και να απολαμβάνετε τις στιγμές. Να μπορείτε να αφήνετε καταστάσεις πίσω σας, να μην απασχολείτε το μυαλό  σας με σενάρια “ΑΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ…?” Ότι συμβαίνει στη ζωή έχει συγκεκριμένο λόγο, είναι μάθημα εξέλιξης. Οι άνθρωποι που συναντάτε, δεν θα είναι πάντα αυτοί που εσείς θα θέλατε να είναι. Αποδεχτείτε τους ακριβώς όπως είναι. Σταματήστε να προσπαθείτε να ελέγξετε τα πάντα στη ζωή σας. Αναγνωρίστε τη…

Οι άνθρωποι ωριμάζουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο… H Bronnie Ware είχε μια δίψα για τη ζωή από τη στιγμή που γεννήθηκε. Σαν παιδί, ήταν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας καθώς είχε αποκτήσει μια διαφορετική αντίληψη για τη ζωή. Η επαγγελματική της ζωή ανάστατη, νομαδική, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Από καλλιεργητής λαχανικών στη Μέση Ανατολή, μπαργούμαν σε τροπικά νησιά…διευθύντρια τράπεζας. Η Bronnie δεν φοβήθηκε ποτέ τις αλλαγές, βρήκε το δρόμο της αυτόν της φιλοσοφίας όπου κάθε άνθρωπος εάν κάνει ευχάριστα πράγματα τότε βρίσκει την πραγματική γαλήνη μέσα του, όπως λέει η ίδια. Παραμένει ευγενής…

Τα παιδιά φέρουν βαρέως το ότι διαλύεται το δήθεν πανίσχυρο ζεύγος των γονιών, μια ισχύς που τα ασφαλίζει και τους διδάσκει όρια. Έχουν μάθει από βρέφη, μάλλον με αυτό γεννήθηκαν, να βλέπουν τον έναν γονέα σε συνάρτηση με τον άλλο, μέλος μιας ιερής δυάδας που τα σκεπάζει σαν οίκος, σαν κάστρο. Η ιερή δυάδα είναι που τα γεννάει και τα ανατρέφει, που τα παιδαγωγεί παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα σφάλματα. Το να τα μεγαλώνει μόνο ένας είναι πάντα μια έκπτωση. Το ότι καταλήγει μια κατάσταση συχνότατο αναγκαίο κακό δεν το βαφτίζει καλό. Έχουμε την επιπόλαια συνήθεια να θεωρούμε σωστό…

Ένας Βούδας ήρθε με τους μαθητές του σε ένα χωριό. Σε μερικούς έδινε αγωγή άλλους τους θεράπευε… σε κάποιον κάτι δεν άρεσε στη συμπεριφορά του Βούδα εκεί στο χωριό. Στο χωριό δεν άρεσε η συμπεριφορά του Βούδα. Μαζεύτηκε όλο το χωριό… βάλανε τον Βούδα στο κέντρο και άρχισαν να τον βρίζουν: ότι είναι κακός… ότι είναι στραβός… ότι είναι ανάποδος… Μία ώρα, δύο ώρες τρεις ώρες… κουραστήκαν και σταματήσανε. Ο Βούδας έκανε μια υπόκλιση, είπε ευχαριστώ πολύ… Οι μαθητές του μείναμε έκπληκτοι: Πώς έγινε αυτό; Ένας τόσο μεγάλος άνθρωπος και κάποιοι ανίκανοι τον βρίζουν. Εσύ αν κούναγες το δάχτυλο σου…

Α, ρε μαμά… Μεγάλωσα. Κοντά σου, μακριά σου, με σένα, χωρίς εσένα. Ήσουν πάντα εκεί. Με ένα δικό σου τρόπο. Πώς το κατάφερνες αυτό; Την ίδια στιγμή που μου φώναζες και με έβαζες τιμωρία και εγώ νόμιζα πως σε μισώ και ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό, την ίδια στιγμή με ρωτούσες αν πεινάω και αν διάβασα ώστε να σπουδάσω και να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Κάθε φορά που έβγαινα από την πόρτα μού έλεγες να προσέχω, αν έχω ντυθεί καλά να μην κρυώσω και να έχω το νου μου εκεί που θα πάω μη μου βάλουν τίποτα στο ποτό.…

Ένα απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου…Ο δρόμος των δακρύων, Χόρχε Μπουκάι   “Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που λένε ότι είναι αληθινή. Προφανώς, συνέβη κάπου στην Αφρική. Έξι μεταλλωρύχοι εργάζονται σε μια πολύ βαθιά σήραγγα και βγάζουν ορυκτά από τα έγκατα της γης. Ξαφνικά, μια κατολίσθηση φράζει την έξοδο της σήραγγας και τους απομονώνει από τον έξω κόσμο. Μόλις γίνεται αυτό, με μια γρήγορη ματιά, χωρίς να πουν λέξη, εκτιμούν την κατάσταση. Είναι όλοι τους πολύ έμπειροι και καταλαβαίνουν αμέσως πως το μεγάλο πρόβλημα θα είναι το οξυγόνο. Αν κάνουν ό,τι πρέπει, τους μένουν τρεις, το πολύ τρεισήμισι…