Ότι και να μου πεις ένα μόνο δεν θα αλλάξει …εγώ θα μείνω δίπλα σου για όσο χρειαστεί …

Μεγάλες κουβέντες ακούγονται σήμερα για το τι πρέπει να γίνει και να υπάρχει βοήθεια σε ανθρώπους που χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη …
όμως εδώ θα τολμήσω να πω οτι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης…
Ο άνθρωπος που περνάει μια δύσκολη προσωπική φάση φαίνεται, συνήθως μιλάει, ίσως και να πει θέλω βοήθεια, αλλά λίγοι θα σταθούν να τον ακούσουν με ενσυναίσθηση, να τον νιώσουν …κάποιοι ισως ζητήσουν να μάθουν τι του συμβαίνει απο απλή περιέργεια και όχι νοιάξιμο …
Οι περισσότεροι είναι πιεσμένοι με δικά τους θέματα και δεν αντέχουν, δεν θέλουν να μάθουν για το πρόβλημα του άλλου, δεν θέλουν να εμπλακούν … υπάρχουν φορές που μου λένε άνθρωποι «ξέρεις Σοφία προσπάθησα να μιλήσω να πω οτι διαλύομαι όμως μου είπαν πως είμαι υπερβολική και πως άλλοι έχουν πιο σοβαρά προβλήματα» και εδώ θα ρωτήσω υπάρχει διαβάθμιση προβλημάτων ? Όταν πονάω, κλαιω, θλίβομαι, νιώθω απόγνωση για οποιονδήποτε λόγο, ναι τότε θέλω βοήθεια και όχι επίκριση γιατί κανένας δεν βρίσκεται ποτέ στην ίδια θέση με τον άλλο και ο καθένας απο εμάς αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ζωής διαφορετικά …
Αν όλοι μας είχαμε την αγκαλιά μας ανοιχτή αρχικά για τους δικούς μας ανθρώπους, αν τους νιώθαμε πραγματικά, αν δεν τους κρίναμε αρνητικά με την πρώτη ευκαιρία, αν με τη συμπεριφορά μας δεν τους πληγώναμε, δεν θα υπήρχε τόση μοναξιά και πόνος…όμως δυστυχώς μέσα στην σύνθετη και ταχύτατη καθημερινότητα μας δεν προλαβαίνουμε να κοιτάξουμε τον άλλο στα μάτια, δεν συζητάμε, δεν νιώθουμε….δεν έχουμε χρόνο και ξαφνικά ενα πρωί γίνεται μια μεγάλη έκρηξη και ολα σκορπίζονται στον αέρα …
Πόσοι πραγματικά μιλάμε με τους δικούς μας ανθρώπους για τη ζωή τους, τις ανησυχίες, τους φόβους τους, τα όνειρα τους, τα θέλω τους?
Όταν κοιτάμε τον άλλο στα μάτια ξέρουμε την αλήθεια του και όποιος χρειάζεται βοήθεια φαίνεται, αλλά μόνο σε όσους πραγματικά του αφιερώνουν χρόνο και αγάπη …
Όταν ζούμε μαζί με τους ανθρώπους μας, και δεν εννοώ στο ίδιο σπίτι αλλά μαζί ουσιαστικά, τότε αυξάνουμε πολύ τις πιθανότητες να εντοπίσουμε έγκαιρα την παραμικρή αλλαγή στη διάθεση ή στη συμπεριφορά τους, να μιλήσουμε μαζί τους σε πλαίσιο αγάπης και να ζητήσουμε τη βοήθεια ειδικού…
Ας ξεκινήσουμε να πιάνουμε τον άλλο απο το χέρι, να τον κοιτάμε στα μάτια και να του λέμε «είμαι εδώ, κοίταξε με, οτι και να γίνει κράτα το χέρι μου και πάμε, θα το περάσουμε μαζί, δεν φεύγω, σε αγαπάω και νιώθω πως νιώθεις….θέλεις να κλάψουμε μαζί? Να μιλήσουμε μέχρι το ξημέρωμα? Ότι και να μου πεις ένα μόνο δεν θα αλλάξει …εγώ θα μείνω δίπλα σου για όσο χρειαστεί …χωρίς πίεση απλά θα μείνω εδώ…γιατί σε αγαπάω …γιατί είσαι ο δικός μου άνθρωπος …