«-Πώς πρέπει να αγαπούμε το Θεό, γεροντά μου; ρώτησε.
-Αγαπώντας τους ανθρώπους, παιδί μου.
-Και πώς πρέπει να αγαπούμε τους ανθρώπους;
– Μοχτώντας να τους φέρουμε στο σωστό δρόμο.
-Και ποιος είναι ο σωστός δρόμος;
-Ο ανήφορος.»
«Αυτό θα πει άνθρωπος: να πονάς, ν’ αδικιέσαι, να παλεύεις και να μην το βάνεις κάτω!»
«Μεγάλη κολυμπήθρα τα δάκρυα, παιδί μου…».
«Όταν πολυσυχάσει το νερό, βουρκιάζει, όταν πολυσυχάσει η ψυχή, βουρκιάζει».
«Χαίρουμαι, άνθρωπος είμαι, όταν μου τύχει ένα καλό, μα πιο πολύ χαίρουμαι όταν πλακώσει η δύσκολη ώρα! Γιατί λέω: τώρα θα δείξεις, παπα-Φώτη, αν είσαι άντρας αληθινός ή κουνέλι.».
« Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.».
«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες:εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τον κόσμο αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω». Σταμάτα να κατηγορείς τους άλλους συνέχεια! Για τους υπόλοιπους ο άλλος είσαι εσύ.
«Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει.»
«Θα βρούμε εκεί που πάμε το Θεό. Και θα τον βρούμε, όχι όπως τον παριστάνουν όσοι δεν τον είδαν ποτέ τους, ένα ροδομάγουλο γέρο, που κάθεται μακάρια σε πουπουλένια σύννεφα και προστάζει. Μα σα μικρή φωνή που τινάζεται από τα σωθικά μας και σηκώνει πόλεμο.»
» Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα.»
» Δεν τον φοβάμαι το Θεό, αυτός καταλαβαίνει και συχωρνάει. Τους ανθρώπους φοβάμαι. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν και δε συχωρνούν.»
«Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα»
του Νίκου Καζαντζάκη «ο Χριστός ξανασταυρώνεται»